داسنها و متنهای نویسنده ی ۱۲ ساله نیکتا ناصراحمدی

هرکجا مینگرم خاطره هایی از توست
خط به خط این کتاب دست‌نویسی از توست
بوی این شهرغریب بویی از وجود توست
رنگ این دیوار ها رنگی از بودن توست
دور نیستی ولی چشم در انتظار توست
عطر این قلب نشان از بودن توست
رد عشق را در دلم میبینم ، ردپای نفس آرام توست
لبخند این لب خسته ، تورا میخواهد ، حتی خنده ی این لب هم از آن توست
12 KHOR
17.38

نیکتا ناصر

درد
درد ، بعد از کمرنگ شدن هم آثارش را ابدی میکند ، شاید نمیخواهد فراموش کنیم که چقدر محکم و قوی تر از ماست
اگر دردی نابودمان نکند، مقاوممان میکند، اما لحظه ای غرورش را زمین نمیگذارد و جای درد را ترمیم نمیکند ، آثارش را برای همیشه در زندگیمان به یادگار میگذارد و می‌رود ، اما این پایان یک رفتن نیست ، انگار پای ماندن دارد ،شاید هم چیزی بین این دو وجود دارد ، یک چیزی بین ماندن و رفتن ، چیزی که احساست را به دوگانگی میگیرد و درد کمرنگ شده ات را زخم میکند،
بدترین نوع درد ، زخم است،
زخم ، حاصل اثر کمرنگ شدن درد است ، که لحظه ای هم ترکت نخواهد کرد،
بد از درد، زندگی بازخم را باید بیاموزی ، شاید هم آموختنی در راه نباشد ، عادت اما زندگی با زخم را برایت تداعی میکند،
شاید حتی گاهی ، لحظه ای تنها ترین دوستت ، رفیق روزهای تنهاییت همان زخم باشد،
همانی که دلیل بودنش هم ثانیه ای گذشته ات را رها نمیکند ،
زمان حتی ، اگر مشکل‌گشای هر دردی هم باشد ، زخم را نمیتواند پاک کند

نیکتا ناصر

نیک‌نا|nikna

بارِ کَج به مَنزِل نِمی‌رِسَد :

روزی از روزهای غریبِ همین روزگار،
در جمعی نشسته بودیم ،
کارخانه داری ، از سرگذشتش برایم میگفت ، از سرگذشتی که حال آیینه ی عبرت ، هم برای خود و هم برای ما شده بود
میگفت: روزهایی در زندگیم بود که به دلیل بی شغلی ، نیاز مالی سختی داشتم ، روزی در پی یافتن کاری بودم ، که کیفی را ، رو به روی درب مغازه ای دیدم ، ابتدا ، میخواستم ، کیف را به مغازه دار بدهم شاید صاحبش بیاید و بگیرد اما وقتی زیپ کیف را باز کردم و وسایل داخل کیف ، به چشمم خورد ، وسوسه امانم نداد ، کیف را به مغازه دار ندادم ، با خود به خانه بردم ،
در کیف مقدار زیادی طلاو جواهر و دلار های زیادی بود
چند روز متوالی ، عذاب وجدان ، مهمان ذهنم شده بود ، اما در انتها "دلم" کار خودش را کرد ، دلارها و جواهر هارا برداشتم ، همه را پول نقد کرده و کارخانه ای خریدم ، ابتدا همه چیز ، خوب میگذشت ، دیگر حتی از عذاب وجدان هم خبری نبود ، انگار مزدی بود که خودم برایش تلاش کرده بودم! دیگر حتی یادم نبود که این مال ، دست کمی از ی ندارد!
سالها گذشت ، زندگیم بد نبود ، از کارخانه سود زیادی داشتم ، اما اندک اندک ، همه چیز عکس قضیه شد ، ضررهای مالی جای سود هارا گرفتند
کارخانه ام بر شکست شد ، کمر راستم را زمین گیر کرد
غافل بودم از اینکه آه صاحب پول روزی گریبان گیرم خواهد شد!
دیگر چیزی برایم نمانده بود ، همه ی پس اندازهایم را برای جبران ضررهای مالی خرج کردم ، نه تنها ضرر ها تمام نشد ، بلکه پولهای من نیز ته کشید! و من شدم یک بیچاره به تمام معنا که جز لباس های تنش هیچ نداشت
من هیچ کدام از پله های ترقی را در این سالها بالا نرفتم ، من در همان جایی ماندم ، که بودم ،
آن زمانی که پول و کار نداشتم ، آبرو داشتم
اما بعد از آن نه پول و کاری مانده بود و نه آبرویی!
آن زمان معنای مثلِ "بار کج به منزل نمیرسد" راخوب درک کردم.!

نیکتا ناصر

Nikna|نیک‌نا

مادر

سلام ؛ سلام میدهم برای سلامتی ات ، برای پایدار بودنت برای استوار بودنت

سلام عزیزتر از جانم ،

ملکه ی ، قلب تپنده ام ،

خوب میدانم ، که میدانی ، دوست داشتنم ، عشقم ، در هیچ کلمه ای گنجانده نمیشود ،

پس حرفی نمیزنم ،

فقط میخواهم بدانی که این روز ، روز شادی من است 

اخر میدانی؟ قلب من به قلب تو متصل است ، لبخند که میزنی ، قلبت که شاد میشود ، در قلب من هم همهمه ای از شوق برپامیشود

بر قلبم همیشه فرمانروایی کن، که فرمانروایی، بهتر از تو ، هیچ کجای این عالم نمیشناسم

تو عالم ترین ، در عالم زندگیم هستی

قلب من ، فقط با وجود تو میتپد 

تو مغز مرا ، شبانه روز ، مشغول خود کردی ، من در هر کجای این روزگار فقط ، فکر تورا در ذهن گاه ناآرامم ، می پرورانم.

یاد تو ، اغوش تو ، قلب و ذهن مرا تسکین میبخشد 

وجودت ، مرا رام خود میکند

زندگیت را به بهترین نحو به پایم ریختی ، قلبم به فدایت ، از بدو تولد، کل ثروتم، وجودم را به نامَت کردم،

من در هرسنی که باشم ، درهرحالی که باشم ، آغوش تو ، محل تولد آرامش من است ،

چه خدا دوستت دارد که ، اینگونه آفریدت!

تو ، دلخوشی من درهر لحظه ای!

تو ، همان ملکه ای هستی که با فرمانروایی کردنت ، همه ی قلبم ، را گلستان کردی،

دلیل بودنم ، روزت با تمام وجودم مبارکت باشد ،

من با پاکترین عاشقی ، تو را ستایش میکنم،

زیبایی زندگی ام.

فقط برای تو!

نیکتا ناصر

Nikna|نیک‌نا

روزگاربی‌رحم

در زندگی ، اتفاقاتی رو به دیده مان میآید ، اتفاقاتی که گاه ذهنمان را روزها دربرمیگیرد،
گاهی ، چشممان برخی را میبیند که بسیار سخن دارند ، می توان از چشمانشان خواند ، میتوان رنج را از چهره شان یافت ،
با هر سخنشان به ما درس عظیمی میدهند ، درسی که شاید تا کنون نیاموخته باشیم ، اما همچون گلی، در ذهنمان شکوفه میدهد و پایدار میماند.


چهره ی کودکانه اش ، دلم را به درد میآورد،
اما گویی ذوقی در چشمانش دیده میشود:
ذوق به زندگی؛
دستان پینه بسته اش ، اشک از چشمانم جاری میکند ، بغض، صدایم را خدشه دار میکند ،مرا شرمسار میکند،
کودکی که شاید از بدو تولد ، رنج ها و دردها بزرگش کردند ، حال همچون کوهی استوار گشته ، دردهایش بی اثر شدند،
حال میجنگد برای ساختن ، زندگی آتی اش ،
طفلی که اکنون ، خود نیز به مادری نیاز دارد ، مادری شده است برای هم خونی که شاید سالها بعد، قرار بر این است که ، او پشتوانه اش شود ؛
چشمهایش چون خورشیدی است که آسمان شبم را روشن میکند،
وقتی به او می نِگَرَم ، امید به زندگی، همچون ، موج دریایی ، در وجودم خروشان میشود،
با وجودش ، به من میآموزد که هیچگاه تسلیم روزگار ، نشوم، روزگار ، حتی بیرحم تر از دشمنی است که از پشت خنجر میزند ،
و من با خنجر های روزگار ، استوار میشوم ، تنم ، رنج هارا بر دوش میکشد،
گذشته ام را با دستانم ترمیم میکنم و معمار آینده ی خود میشوم ، آینده ام را با جان میسازم،
با دیدنش ، دلم به درد میآید ، دردی که توان گفتنش را ندارم ،
خودم را جای کودک میگذارم ، تا شاید اندکی از دردهایش را حس کرده باشم ، تا قدر زندگی را بدانم ، تا آنقدر گله مند نباشم ، شاید کمی شرم روی چشمانم پرده بزند ، زندگی با او چه بی رحم رفتار کرده ، حتی ذره ای محبت دیده نمیشود،
دنیای که ابتدا بی محبت ساخته شده، در انتها شاید پایان خوبی را برای دخترک رقم بزند،
دخترک دردش را به چه کسی بگوید؟
کجا ثانیه ای آرامش داشته باشد؟
مگر تا چه حد صبر دارد؟ تا چه حد استوار گشت است که رنج نیز او را به درد نمیآورد؟
دخترکی که تنش ، انبوه از نقش و نگار های تیر و گلوله است ، و از هر دردش ، زخم میبارد ، به کجا گله کند؟
فریادش گوش شنوا میخواهد ،
میدانم که روزی خدا به فریاد دلش خواهد رسید؛

از چشمانش خوانده ام ، که به امید خدا زندگی میکند ، نه امید به روزگار و آدمهایش ، آدمهایی که خود نیز از جنس روزگارند ،
و شاید حتی برخی بیرحم تر .

نیکتا ناصر

Nikna| نیک‌نا

موضوع کلی: آسمان شب

ریز موضوع : ستاره های شب

ستاره های شب ، حال مرا خوب می‌کند ، ستاره ها در آن تاریکی و سیاهی ، از آن ارتفاعات دور ، هنوز هم دیده می شوند ، هنوز هم زمانی که نگاهشان میکنیم ، گویی به ما می نِگرَند ، به ما حالی خوش ، هدیه میکنند ، انگار سخنی در قلب خویش دارند ، گویی میخواهند همچون آموزگاری برایمان شوند.
فکر میکنم ، ستاره ها، آن راه دور را ، شاید با سختی سپری کرده باشند ، شاید در این راه طولانی ، دشواری های نه آنچنان اندکی ، نصیبشان شده باشد ، اما در هر صورت ، خواسته ی درخشیدنشان را برای خود همچون خاطره ای شیرین ، ساختند،
اینگونه میخواهند برایمان آموزگاری کنند ، میخواهند سخن به حبص کشیده را آزاد سازند ، به ما رویا را می آموزند ،
در روشنایی میتوان زیست ، میتوان دید و دیده شد ، اما در تاریکی ، در سیاهی ، دیده شدن ، زیستن ، سهل نیست ،
شاید درخشیدن در تاریکی ، رویایی برای ستاره ها بوده ، که پس از همدم شدن با رویا ، به خواسته خود رسیدند،
شاید اینگونه ، میگویند که به دنبال رویایمان باشیم ، رویایی که ، خودمان ، تک به تک آجرهایش را در ذهن و قلبمان روی هم گذاشتیم را ، در نیمه ی کار ، رها نکنیم،
حتی اگر آن رویا ، رویای درخشیدن در تاریکی باشد یا حتی یک رویای دست نیافتی.

نیکتا ناصر

روزی بود از روز های خدا، روزی در فصل جان بخشیدن طبیعت در فصل بهار جانان ، هوا و زیبایی محض بهار و دشتهایش ، مارا ناخودآگاه به سمت خود میکشید ، با عده ای از دوستانمان به سمت دشتی زیباروی به راه افتادیم و دشتی همواره زیبا تر یافتیم و چون گرسنگی امانمان نمیداد ، چندی از رسیدن نگذشت که بساط سفره را بر پارچه ای چهارخانه که رو علف های سبز زمین بود، پهن کردیم، و غذاهای خوش رنگ و خوش عطر خود را بر روی آن گذاشته و شروع به خوردن آن کردیم ، آن چنان بوی غذا، دشت را با خود، یکدل کرده بود که ، سگی از دور دستها آمد گویی که از مشرق سردرآورده بود، گرسنه بود. به سمتمان اندک اندک قدم برداشت و نزدیک شد ، گویی میخواست با ما هم سفره شود ، یکی از دوستانمان ، تکه سنگی را بداشته و به سمت سگ بی نوا پرتاب کرد ، سگ گرسنگه ، سنگ را همچون تکه نان و تکه غذایی دیده و به سمت آن ، می دوید ، زمانی که رسید و دید که تکه سنگی بیش نیس ، بی درنگ راهی که آمده بود را در نظر گرفت و رفت.
دیگر دوستمان ، سگ را به طرف خود خواند اما او بدون توجه به راه خود ادامه داد
دیگری از آشنایانمان رو به ما کرد و گفت: میدانید این سگ با خود چه فکری کرد؟ با خود گفته: این بدبختان از خسیسی و گرسنگی ، سنگ میخورند، و خودشان برای خود نیز غذایی ندارند، چی برسد که گرسنه ی دیگری را سیر کنند و به من غذایی دهند ، از سفره شان چه انتظاری میتوان داشت؟!

نیکتا ناصر

■چگونه میتوان در نگه داری بیت المال تلاش کرد؟

باید در حفظ بیت المال کوشا باشیم
زیرا بیت المال ، اموال عمومی است و مرتبط به همه ی مردم است و همه میتوانند از آن استفاده کنند
مثلا در مکان های عمومی ، نباید آنجارا کثیف کنیم و زباله بیاندازیم،
یا وسایل هایی که در پارک ها برای استراحت و ورزش و بازی قرار دارند ، مطعلق به همه ی مردم کشور است ، نباید خراب کنیم و آسیب برسانیم،
در فضاهایی عمومی ، برق و آب را بیهوده هدر ندهیم و استفاده صحیحی از آن داشته باشیم
حتی درخانه ها از برق و گاز و آب هم درست مصرف کنیم این ها منابعی تکرار نشدنی هستند
و قطعا مطعلق به هم نسلانمان و نسل هایی پس از ما هم هستند
باید با دقتی بسیار و با استفاده ی درست و اسراف نکردن از بیت المال محافظت کرد و آسیبی نرساند
با نگهداری و کوشایی میتوانیم محافظت کنیم
باید توجه داشته باشیم که رفتار ما نشان از ادب ما دارد ،
اگر ما به وسیله ای یا مکانی وهرچیز دیگری آسیب برسانیم و ویران کنیم ، نشان از ادب ما دارد و ادب ما بر دیگران آشکار خواهد شد ، قطعا کسی که از بیت المال و وسایل دیگران محافظت نمیکند و پاک نیست ، ادب ندارد ،
رفتار ، ادب را بر همه کَس آشکار میسازد .

هرکجا مینگرم خاطره هایی از توست
خط به خط این کتاب دست‌نویسی از توست
بوی این شهرغریب بویی از وجود توست
رنگ این دیوار ها رنگی از بودن توست
دور نیستی ولی چشم در انتظار توست
عطر این قلب نشان از بودن توست 
رد عشق را در دلم میبینم ، ردپای نفس آرام توست
لبخند این لب خسته ، تورا میخواهد ، حتی خنده ی این لب هم از آن توست 
12 KHOR
17.38

نیکتا ناصر

Nikna | نیک‌نا

انسان های کم عقل ، مغزشان تنها محدود به قضاوت ها است

حتی قضاوقت هایی که ادعا در "دیدین با چشم خویش"دارند

یادمان باشد ، با این چشمانی که انقدر خطای دید دارند هم ، چیزی را باور نکنیم

خدا ، خود تنها در جایگاهی ست برای شناخت بنده هایش ، بنده هایی که فقط نزد خدایشان آزادانه ، طعم آزادی را میچشند،

مراقب عقاید ، قضاوت ها و این چشمانی که بی پرده بر هرچیزی لانه میکنند ، باشیم.

۲۳:۹

۷.اردیبهشت.۹۸

Nikna | نیک‌نا

ما حتی با خودمان هم رو راست نیستیم!
میگوییم برایمان اهمیت ندارددرصورتی که همان مسئله ، ساعتها یا حتی روزها ، ذهنمان را در بر میگیرد، مسئله ای که مهم نیست، انقدر تفکر میخواهد؟
همیشه از خودمان فرار میکنیم، درمورد خودمان دروغ میگوییم ، به آنچه نیستیم ادعا میکنیم و آنچه را که هستیم انکار .
خودمان ، خودمان را نمی‌پذیریم
به خود اعتماد ندارییم و تردید در سلول به سلول تنمان ساکن شده است
با همه ی اینها ، از دیگران اعتماد میخواهیم ، دروغ میگوییم و راستگویی طلب میکنیم ، حق میخورییم و حرف از عدالت میزنیم ، دل میشکنیم و کسانی که دل شکستند را نفرین میکنیم!
به کجا میرویم را نمیدانم اما کجا گفته اند که اینها از صفت های اشرف مخلوقات است؟
هرگاه به بن‌بست میخورییم ، خدا را یاد میکنیم ، آدمها که سهل‌اند ، در این بین خود را هم گم کرده ایم
آدمیت همانجایی ریشه کن شد که معیار خوبی آدمها شد، پول!
از کسی که ثروت بسیار دارد، خدا ساختیممهم نیست چقدر مهر و عطوفت دارند ، مهم نیست که بویی از انسانیت برده اند یا نهمهم نیست که ثروتشان از چه راهی‌ست یا چه کارهایی کرده اندمهم نیست با ما چگونه رفتار میکنندچون پول دارند! اشرف مخلوقات کِی انقدر پست بوده اند؟!
با آدمی که کل روز را سگ‌دو میزند برای لقمه‌ای حلال ، بد برخورد میکنیم بد سخن میگوییم، انگ ی میزنیموای به حالمانواای!!
همیشه ضعیف تر از خود را میشِکَنیم ، زورِ بازو را به ضعیف ترها نشان میدهیم و دم از مرانگی میزنیم
همیشه همین بوده و هست و اگرنه کدام کربه ای ، شیر را طعمه ی خود قرار میدهد؟!.

نیک‌نا|nikna

نیکتا ناصر

ثانیه ها میگذرنددقایق هم.
چیزی تغییر نمیکند و نخواهد کرد و حیات تنها چیزیست که همه چیز است و نمیگذرد!، تنها کم میشود و میسوزد!
و ما فقط نشسته ایم و روزمرگی را نه! ، خیال فردایمان را ، زندگی میکنیم، مثلا زندگی میکنیم!
زندگی کردن ، در فردا بودن و فکر پستی ها بودن و انتقام نیست!
زندگی کردن همانیست که همه مان این روز ها ‌ازآن غافل شده و ایم و به خیال که زندگی میکنیم!
اگر روزی برای خودت بودن را ، برای خود زندگی کردن را ، تجربه کردی و نگران حرف مردم و طرز فکراشان راجع‌به خودت نبودی ، یعنی زندگی میکنی و بس!
زندگی نمیکنیم و حرف از تلخیش میزنیم!
کسی هم نیست یادمان دهد و در همان ثانیه ها یادآوریمان کند و بگوید که:
آخر فدایت شوم ، امروز را پشت فردایت سپری کردن ، زندگی کردن است که من نمیدانم؟
همه کار میکنیم برای دیده شدندر این راه ، چه ادعاها که نمیکنیم! و با ارزش هایمان را از کف میدهیمفقط در ازا‌ءی دیده شدنی بی ارزشپشت دنبال کننده ها و فالوورهایی که تنها نقششان، سرک کشیدن به زندگیمان است و بس!
و بعد خواسته ی دیده شدنمان را انکار میکنیم! اگر گفتن این خواسته انقدر وقیح است و پنهان میکنیم ، چرا این کار را انجام میدهیم؟!
باورکنیم که همه غذا میخورند، حال یا تکه ای نان و یا گوشت و برگرهای آنچنانیباور کنیم که همه سفر میروندحالا یا شمال خودمان یا سفر به دور اروپا!مگر فرقی هم دارد؟ مهم خوش‌گذرانی و دور هم بودن و شادیست، که در اکثر مواقع در شمال یافت میشود و در هزاران دور از اروپا ، نه!
آدم های واقعی زندگی را فراموش میکنیم ، وقت را صرف فالوور های ، دوست نما میکنیم!
زندگی را گوشه ی دنجی رها کرده و در مجازی به دنبال واقعیت ها میگردیم!
چقدر سخیف!
بخشش که دیگر حرفش راهم نباید زد! این روزها بخشش و بخشیدن در قاموسمان نیست!
کینه میکنیم و انتقام میزاییم!
هم را میبوسیم و طناب دار را برگردن هم می آویزیم
دست میدهیم و خفه میکنیم
حرف میزنیم و تیر پرتاب میکنیم
از کِی انقدر دنیا سخت شد؟
کی انقدر روزهایمان تاریک و سیاه شد؟
زندگیمان را خاک گرفته و
گوشه های دنج قدیم ، ماتم زده مان میکند!
و زانوی غم ، ثانیه ای پاهایمان را رها نمیکند!
این دستان و بازوان ، تنها کس و چیزی اند که برایمان مانده ، و در غم و عزلت ، به آغوشمان میکشند!
وای از این روزها و دنیایی که ساختیم و جز خود چیزی برای خود نگذاشتیم!
وای از حالمان ، وای به حالمانواای .

نیکتا ناصر
Nikna

پاییز ، چون دختر زیبا رو ی تنهاست ، با لبخند هایی که طعم دلتنگی میدهند و چاشنیِ دردی که ریشه ی دیرینه ای در این طعم دارد

لیوان پر از قهوه را در دست میگیرم

رو به پنجره مینشینم و در افکار پریشانم غرق میشوم

دلم میگیرد از پاییز

پاییزی که چون گلوله ای میماند بر تن طبیعت

پاییزی که دست به دست ماه هایش ، قاتل تدریجی تابستان میشود

از مهر ماهی که گاه بر خلاف نامش هیچ محبتی در آن نمیبینم

پاییزی که ، دلهره را با تمام وجود ، به جان کودکان کار می اندازد

خیالِ کوله ای کوچک و پاهایی که کفش طلب میکنند ، ثانیه ای ذهنشان را رها نمیکند

و این هوایی که بی رحمانه سردتر میشود و بدن های نحیفی که چشم به لباس گرم دارند

به این می اندیشم، که پاییز، با تمام زیبایی هایش ، چه غم های بزرگی را در آغوش کشیده

میدانی؟ هوا که سرد میشود ، به این می اندیشم که چند تن از این کودکان ، سرما را از عمق وجود حس خواهند کرد!

و من از سرمایی که به وجودشان منتقل خواهد شد ، میلرزم!

هرگاه که باران نمیبارد ، به عطوفت خدا فکر میکنم 

که چه جانانه به فکر تک تک بند هایش است و بنده ای که سقف خانه اش آسمان است و به او پناه آورده را نا امید نمیکند!

اخ، جانم ، خورشید را فراموش کردم ، که چه بی منت گرم میکند، تن ها ی یخ بسته را و چه زیبا روشن میکند روز های تاریکی را ، و چقدر حسودی ام میشود به خورشیدی که اینطور مادرانه عشق میورزد

راستش ، پاییز که میشود دلم میگیرد از وهمی که به جان آدمها می افتد!

اندکی مکث میکنم ، چشمم را میدوزم به برگ های رنگینی که اوج زیبایی خلقت را به تصویر میکشندو در میابم این شمشیری که از رو بسته ام منصفانه نیست!

این پاییزی که اینطور بی رحمانه به جنگ با افکار کودکان میرود، زیبایی های عمیقی دارد که بخشی از این تاریکی هارا روشنایی می بخشد!

شب هایی طولانی که تورا به مهمانی خدا دعوت میکند

انبوهی از برگ های آتشین ، که به استقبال قدم های تو می آیند!،

زینتی ست برای آن تاریکی ها!

و شاید با آمدن پاییز ، پوسته ای را که دور انسانیت کشیده ایم ، بردارییم و انسانیتِ کم رنگ شده ی روزهایمان را رنگ ببخشیم،

شاید با آمدن مهر ماه ، مهر را به قلب هایمان تزریق کنیم ، و کمک حالِ کودکانِ وهم برداشته ، شویم

با تمام شدن این افکار ، به خود می آیم و به لیوانِ تهی از قهوه ی تلخ مینگرم

قهوه ای تلخ که باعث زاده شدن نتیجه ی شیرین این افکار شد

Nikna

17.22

MEHR.2

کوه به کوه نمیرسد ، آدم به آدم میرسد

کودک که بودم ، میشنیدم زمین گرد است و خنده سر میدادم
زمان اما همه چیز را تداعی میکند.

بزرگتر که شدم، زمین و زمان دست به دست هم، گرد بودن زمین را برایم ثابت کردند،
زمان ، بهتر از هر آموزگاری ، به من آموخت که هیچ چیز آنطور نمیماند
که شاید هرگز کوهی به کوه نرسد ، آدم اما به آدم خواهد رسید
بازی ، همیشه برد دارد، اما برنده همیشه یک نفر نیست!
فهمیدم ، دنیا ، بد تلافی کننده ای است
مهر هایی که میورزی ، جانانه به سویت باز میگردند
و این بد دلی هایی که میبافی ، زمانی از گردن خودت آویخته خواهد شد!
آموختم ، که این روزگار چون مزرعه ای ست ، که هرچیز را که بکاری همان را درو خواهی کرد.
از مهر ، محبت حاصل میشود
از محبت ، عشق حاصل میشود
و عشق هرگز نفرت را در قاموسش راه نمیدهد!
نفرت اما نه! کینه را به دوش میکشد و انتقام میزاید!
درک کردم که، آدم به آدم میرسد ، حق به حق دار میرسد و ظالم پذیرای ظلم میشود!
و این را آویزه ی گوشم کرده ام که حتی اگر کوه به کوه نمیرسد، کسی آن بالا بالاها ، نظاره گر همه چیز است و کوه را به کوه می رساند!

و این دنیایی که به شدت گرد است و کوه را هم به کوه میرساند؛ و آدمها که قطعا سهل اند!
Nikna|نیک‌نا

نیکتا ناصر

از محبت خار ها گل میشوند

محبت ، مکمل زندگی است
نقاشِ رنگ به دستی است ، که بدون آن زندگی سیاه و سفید و یکنواخت میشود.

بی تردید ، مهر و محبت از جنس خداوند است و بس
و اگرنه کدام احساسی ، میتواند دلِ سنگ را اینگونه نرم کند؟!
محبت همیشه گفتنی نیست جانم! گاه باید مهر و عشق را عملی ابراز کرد
عشق و محبت ، چشم هارا بسی مهربان میسازدو من ،سخت به این می اندیشم که اگر روزی ، مهری وجود نداشته باشدچگونه به چشمان بی عطوفت و سخت و سنگدل بنگرم!
بی چشم‌داشت که عشق بورزییخ هایی که آدمها را به بند کشده اند ، از شرم آب میشوند!
این دنیا ، همه چیز را به خودت باز میگرداند، مهرت را محبت به همراه دارد
محبتت عشق هدیه میکند،
و به شدت یقین دارم که عطوفت، زشتی هارا محو میکند!
عشق که باشد ، نفرت جایی ندارد
انتقام ، هرگز با دوستی عجین نمیشود
و مهر و محبت ، دشمن کینه وآزار هستند.
و قطعا که سرما و گرما ، باهم حس نمیشوند!
محبت همیشه به آدمها نیست!
به حمد و ستایش خدا که مینشینی، مهر و محبت از همیشه پر رنگ تر به چشم میآید وخدایی که چشم های خندانش را میبینم که گاه اشک،شوق سر میدهد!
محبت ، دل هارا نرم میکند ، نفرت هارا عشق میکند،خار هارا گل میکند، تلخی هارا شیرین میکند ، زشتی هارا زیبا میسازد، نقش درد را در زندگی بسی کمرنگ میکند، دوری هارا به نزدیکی ختم میکند و دلبستگی و همبستگی را بیشتر و بیشتر بینمان رایج میکند! و چه زیبا تنهاییمان را بی رنگ میکند!

از محبت نیش نوشی میشود
وز محبت شیر موشی میشود
از محبت گردد او محبوب حق
گرچه طالب بود شد مطلوب حق

نیکتا ناصر

نیک‌نا|Nikna

دست در دست پدر ، از خانه خارج می شوم ، در را که می بندم ، نسیم خنکی ، چهره ام را نوازش میکند ، خواب را از سرم بیرون میکند و مرا متوجه محیط پیرامونم میکند.
به سمت مدرسه که راه می افتیم ، با دیدن بچه گربه ای ، چشمانم برق میزند، به این فکر میکنم که کجا زندگی میکند؟ این خودروهایی که با سرعت های دیوانه کننده ، عبور میکنند ، آیا حواسشان به این گربه ی کوچک و بی آزار ، هست یا نه؟
دوقدم از خانه دور میشویم.، صدای ساییدن چیزی بر زمین ، مرا وادار میکند ، با چشم ، به دنبال صاحب صدا باشم، چشمم میخورد به رفتگری که با سعی و تلاش ، زباله های آدم های بی فکر که بر زمین انداخته اند را با جارو جمع میکند و قامت هایی که هر از گاهی برای همان زباله ها ، میشکنند!
سعی میکنم دنیایش را تشخیص دهم ، که اویی که به شدت تلاش میکند اما ذهنش در این جهان نیست ، در کجا سِیر میکند؟!
با "خسته نباشید" پدر ، که رو به رفتگر نارنجی پوش خطاب شده ، چشمانم را از او می‌گیرم ؛ گویی اوهم به خود آمده و کمی گیج اما با لبخند به پدر نگاهی می اندازد و من می‌اندیشم که کلمات ساده ، حتی می‌توانند روز آدمی را بسازند!
چند قدمی که دورتر می‌شویم ، چشمم میخورد به نیازمندی های روی دیوار ،
کسی برای ساختمان خانه اش خدمتکاری میخواهد ، کسی منشی با مشخصات گفته شده ، کسی فروشنده ای برای فرشگاه پوشاک درخواست کرده اما در این بین ، تصویر سگی زیبا را میبینم که از یابنده تقاضا شده با شماره ی زیر تماس‌ بگیرد و دیگری که به دلیل مهاجرت ، وسایل خانه اش را به حراج گذاشته.
و من از ته دل خوشحالم و با خود میگویم ، چه خوب که کسی مهر و محبتی نیاز ندارد ، چه خوب که کسی رفیقی را برای کار کردن در دلش نیاز ندارد و چه خوب که همه ، همدم دارند و کسی در نیازمندی ها ، عشق و محبت و رفیق و مهم تر از همه ، خانواده را ، لیست نکرده!
شخصی تنه ای به من میزند و باعجله رد میشود، بدون حتی لحظه‌ای درنگ و یک عذرخواهی ساده! من اما لبخند میزنم ، بی هیچ گله ای!
آدمهای زیادی را میبینم ، خانمی که لباس رسمی به تن دارد و من بی تردید ، حتم دارم که مقصدش ، محل کارَش است،
و گروهی از کودکان دبستانی که دیگر به مدرسه‌شان رسیده اند.
سعی میکنم دنیای آدمها را بفهمم! میدانم که به تعداد همه ی آدمهای روی کره ی زمین ، دنیایی متفاوت وجود دارد، زندگی هایی که باهم فرق دارند!
دیگر فرصتی نمانده، متونه پدر میشوم که ایستاده و با خنده به من می‌نگرد و با ابرو به مدرسه اشاره میکند که من متوجه نشده‌ام که کِی به آن رسیده ایم و آهِ افسوس‌بارم به هوا می‌روداما پرنده ای کوچک را میبینم که دانه میخورد، لبخند به لبانم راه پیدا میکند، از این همه لطفی که هنوز وجود دارد ، هنوز از بین نرفته و هنوز کسانی هستند که به فکر پرندگان کوچک هم هستند!
وارد مدرسه می‌شوم و در را می‌بندم اما قبل از اینکه کامل بسته شود ، پدر را میبینم که به سمت خانه راه می‌افتد!
همه ی این افکار، در طول همین یکی ، دو کوچه وارد ذهنم شدند و مرا به اندازه ی سالها فاصله ، برای دقایقی از خود و دنیایم دور کردند!

Nikna|نیک‌نا
نیکتا ناصر

حمل یک قالب یخ بدون دستکش!

امروز پانزدهم مرداد ماه است درست وسط تابستان! گرما طاقت فرسا شده
انگار که آتش روشن کرده باشند، همانقدر گرم ، همانقدر سخت
میخواهیم کمی فکر کنم! به دیروز و فردایم! به دیروز ایران و فردایش و شاید هم امروزش!
قالبی یخ را در دست میگیرم و در اوج گرما بیرون میروم! یخ را در مشت دستانم فشار میدهم!
دستم بلافاصله به گزگز می افتد، خیسی یخ را حس نمیکنماز سرما می‌سوزم! دستانم انگاری که بی حس باشند، چیزی را حس نمیکنند من اما بی‌تفاوت به سردی یخ و سوزش دستم ، فقط فکر میکنم! به ماه‌هایی که گذشتبه آدمهایی که بودند و دیگر نیستند!
به زله های ویران کننده ی سالهای اخیربه ساختمان هایی که آوار شدند و تبدیل به مشتی خاک!
به کشتی هایی که غرق شدند و هواپیماهایی که سقوط کردند ، و چه آدمهایی که در راه حق‌شان زمین خوردند!
چه زود فراموش شدند! دردها و اندوه های جدید، فرصتی برای عذاداری دردهای کهنه‌شده‌مان ندادند!
دستم بیشتر می‌سوزد، قطرات آب از بین انگشتانم ، چکه می‌کنند ، من حالا سوزش دستم را حس می‌کنم ، حالا درد را می‌فهمم و من حالا درست در وسط تابستان ، از سرما یخ می‌زنم!
دیگر یخی در دستانم نیست! فقط اثرات سردی و سوزش دستم و قطره‌های آب، ندای بودنش را می‌دهند!
و من دعا میکنم که سرنوشتمان چون این یخ در دست مشکلات و سختی ها نباشد
و غم و اندوهِ بی پایان ، از پا دَرِمان نیاورد! مایی را که هنوز به فردایمان امید دارییم و با امید ، ایران را زنده نگه می‌دارییم!

نیک‌نا
نیکتا ناصر